Πάνω από 2 τρισεκατομμύρια δολάρια, εξαϋλώθηκαν μετά την επικράτηση του Brexit από τα διεθνή χρηματιστήρια.
Πάνω από 2 τρισεκατομμύρια δολάρια, εξαϋλώθηκαν μετά την επικράτηση του Brexit από τα διεθνή χρηματιστήρια.
Του Κώστα Βαξεβάνη
Αν και οι πιο συγκλονιστικές αλλαγές από το Brexit δεν θα προκύψουν σε επίπεδο Οικονομίας, αλλά σε αυτό της πολιτικής, έχει μεγάλο ενδιαφέρον να παρατηρήσει κάποιος, το πώς εξελίχθηκαν οι αγορές και τι είναι τελικώς αυτό που συμπύκνωναν στις κινήσεις τους.
Οι εναλλαγές στα χρηματιστήρια, στις δημοσκοπήσεις και τα γραφεία στοιχημάτων, μπροστά σε ένα φαινόμενο όπως το πιθανό Brexit, μάλλον απέδειξαν, πόσο συνυφασμένα με τον τυχοδιωκτισμό και με την στοιχηματική λειτουργία της λεγόμενης αγοράς είναι όλα αυτά που εμφανίζονται ως Οικονομία. Οι δημοσκοπήσεις κατέγραφαν μια τάση, αυτή δημιουργούσε κινητικότητα στα χρηματιστήρια, ενώ την ίδια ώρα τα στοιχήματα για το αποτέλεσμα, δημιουργούσαν μια εικόνα στην κοινή γνώμη που με τη σειρά της επηρέαζε το αποτέλεσμα.
Είναι άγνωστο αν αυτή η αλληλεπίδραση, έφτανε τελικώς στο επίπεδο, κάποιοι να επεδύουν στις στοιχηματικές εταιρείες, ώστε να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη και να κερδίσουν στο χρηματιστήριο ή αντίστροφα. Η ομοιότητα των αγορών με τις στοιχηματικές πρακτικές, ακόμη και με το ίδιο το στοίχημα, μάλλον αποδείχθηκε περίτρανα. Σε κάθε περίπτωση, φαίνεται πως οι αντιδράσεις των αγορών δεν είναι και τόσο προβλέψεις οικονομολόγων και ειδικών επιστημόνων, αλλά περισσότερο αλογομούρηδων και ρισκαδόρων. Αν αυτό είναι Οικονομία, τότε ναι , μπορεί οι διευθυντές των στοιχηματικών του Λονδίνου, μπορούν να γίνουν Υπουργοί Οικονομίας.
Η Βρετανία μετά το Brexit, θα χρειαστεί να κάνει διάφορες διορθωτικές κινήσεις που αφορούν το νόμισμά της και την Οικονομία της. To σημαντικό όμως με το Brexit , δεν επέρχεται στην Οικονομία. Η αποχώρηση μιας ισχυρής χώρας από την Ε.Ε, κλονίζει το πολιτικό οικοδόμημα της ίδιας της Ευρώπης. Και το πρόβλημα δεν είναι μόνο, το ντόμινο των εξελίξεων που αφορούν σε αιτήματα για δημοψηφίμστα παντού. Ούτε το αν οι φορείς αυτών των αιτημάτων είναι ακροδεξιοί ευρωσκεπτικιστές και λαϊκιστές. Αν μια Ευρωπαική Ένωση , δεν μπορεί με τις δομές και τη λειτουργία της , να είναι πιο ελκυστική από μια χούφτα ακραίων ή γραφικών, τότε έχει αποτύχει έτσι κι αλλιώς.
Αυτό που απειλείται αυτή τη στιγμή, δεν είναι μια ιδεαλιστική και ρομαντική αντίληψη για την ενιαία Ευρώπη. Δεν έχει νόημα να επιστρατεύεται ο πολιτικός συναισθηματισμός απέναντι σε μια πραγματικότητα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δημιουργήθηκε με δομικά λάθη. Με μοναδικό στοιχείο το κοινό νόμισμα, χωρίς ενιαία πολιτική και Οικονομία, έπρεπε να ανταποκριθεί σε σχεδιασμούς ενός πυρήνα κρατών με συγκεκριμένα συμφέροντα. Την εποχή της κρίσης, αυτό φάνηκε έντονα.
Η Γερμανία πλούτιζε την ώρα που ο Νότος κατέρρεε. Η αλληλεγγύη και οι πανανθρώπινες αξίες, έδωσαν τη θέση τους σε ωμούς σχεδιασμούς και βαρβαρότητα. Η κοινωνική πρόνοια της παλιάς Σοσιαλοδημοκρατίας μετατράπηκε σε οικονομικό κυνισμό πολιτικών νεοφιλελεύθερων μορφωμάτων σε όλη την Ευρώπη. Το Ευρωπαικό οικοδόμημα και οι συντηρητικές του δομές, δεν ασκούσαν καμιά έλξη στους χειμαζόμενους πληθυσμούς που είναι υπόλογοι μιας συνεχούς δημοσιονομικής τάξης χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Οι λαοί καλούνταν να είναι ανθεκτικοί και υπομονετικοί όπως οι Γερμανοί για να κερδίσουν όλοι, ενώ στην πραγματικότητα κερδίζουν οι οικονομικές ελίτ. Το οικοδόμημα αυτό δεν απειλήθηκε από το Φάρατζ και τη Λεπέν, αλλά από αυτούς που το διοικούν. Απ ό,τι φαίνεται το πρόβλημα της Ευρώπης δεν είναι η άτακτη,σπάταλη Ελλάδα όπως ήθελαν να δείχνουν, αλλά το δομικό της λάθος και η επιμονή των κυρίαρχων σε αυτή, να μην τη μετασχηματίζουν.
Ως χθες, η ελληνική κυβέρνηση, φάνταζε εμμονική στις τοποθετήσεις της για μια άλλη Ευρώπη. Ο ευρωσκεπτικισμός δεν είναι μια παρεκτροπή των ακραίων. Άλλωστε υπάρχουν λόγοι που αυτός ο ευρωσκεπτικισμός έχει οπαδούς οι οποίοι μάλιστα βλέπουν γοητευτικότερο τον εθνοκεντρισμό από την ενοποιημένη σύγχρονη Ευρώπη.
Όποιος βλέπει στον ακραίο τους λόγο ένα δικό τους πρόβλημα και όχι ένα αντικειμενικό υπόβαθρο μιας προβληματικής Ευρώπης, στο μέλλον θα αντιμετωπίσει μεγαλύτερες εκπλήξεις από το Brexit. Όσοι εκφόβιζαν με το Grexit χρησιμοποιώντας τον εκβιασμό ως πολιτικό μέσο, βρίσκονται απέναντι στο Brexit και σε μια πιθανή διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το να επιχειρηματολογείς λέγοντας πως αυτοί που θέλουν τη διάλυση είναι οι «κακοί», πέρα από υποκρισία είναι και αμφισβήτηση της Δημοκρατίας και του δικαιώματος των επιλογών.
[post_ad]
το είδαμε εδώ
[post_ad]
το είδαμε εδώ
